माझं जग...माझं आभाळ

माझं जग...माझं आभाळ
थोडंसं वास्तव परिस्थिती पासून दूर जाऊन, कधी एक-एकट तर कधी कोणी सोबत घेऊन ...

Sunday, September 16, 2012

he loves me, he loves me not...

त्या दिवशी valentine day होता. खरंच आदल्या रात्री विचाराने झोप नव्हती लागलेली. खात्री होती तो नक्की विचारणार. ’पण तो फक्त as a friend म्हणुन माझ्याकडे बघत असेल तर?’, त्याला कोणी 'दुसरी' आवडत असेल तर?  शी बाबा डोकं सुन्न झालेलं. नको नको ते विचार भंडावुन सोडत होते.
तसं त्याला मी आवडते, हे ग्रुपमध्ये जग-जाहीर होतं. बस प्रपोज नावाची formality राहीलेली.

त्या दिवशीचं  वातावरणच असं होतं की लेक्चरला बसायचा कोणाचाच मुड नव्हता. पण पुढचे चारही lectures होते work -shop चे, म्हणजे शिंदे सर. बंक तर करु शकतच नव्हतो शिवाय job  submission होतं.  माझ्या मनात चाललेली घालमेल पुर्णतः वेगळी होती. work - shop  मध्ये शिरेपर्यंत मागे वळुन वळुन पाहिले. तो नाही दिसला.

’actually याचं नेहमीचच आहे. जेव्हा पाहिजे तेव्हा येणारच नाही. आज सुट्टी नको घेऊ देत म्हणजे झालं. देवा प्लीज येऊ देत तो.’

फक्त submission होतं म्हणून लवकर सुटका झाली.

नेहमीप्रमाणे क्लास संपल्यावर canteen ला हजेरी असायची. वाटलं आजचा दिवस फुकट. मुड आता अजिबातच नव्हता. पण नाही गेलो तर दिसण्यात येतं.  म्हणुन चुपचापपणे सर्वांसोबत फिरत होते.
आभूचं काहीतरी बिनसलेलं म्हणून नेहमीप्रमाणे आज माझी फिरकी घेत नव्हता. पीपी,विवेक, Sandy , उदय, बालू  आज almost बाकीचे सर्वजण हजर होते.
श्याम गायब होता. त्याच्या नावाप्रमाणे तो हा दिवस गाजवत होता.
चहा एव्हाना बर्फ झाला. मी स्वतःशीच वैतागून 'chkk' केले. आभूला त्या आवाजाने irritate व्हायला होते. already त्याचा मूड नव्हताच. त्यात अजून वैतागत होता. दिपू सारखी मला बघून वेड्यासारखी काय झालं म्हणून सर्वाना समजण्यासारख्या खाणा-खुणा करत होती.
विवेकचा मोबाईल वाजला.
"अरे किधर है?"
’नक्की त्याचाच phone ’ माझे आपले स्वतःशीच तर्क-वितर्क.

साहेब band - stand ला आहेत, एवढे कळले.
कळी खुलणे वगैरे काय म्हणतात तसे माझे झाले. मनातल्या हालचाली चेहर्‍यावर दिसू नयेत म्हणून तुटक प्रयत्न चाललेले माझे.
"हे आपल्या hero  चा फोन होता. तो band-stand ला आहे. आपल्याला तिथे बोलवलय. so lets move."
तिथे पोहचेपर्यंतची वीस-पंचविस मिनीटे माझ्यासाठी संपता संपेनाशी वाटायला लागलेली.
Band-stand जस- जसे जवळ येत चाललेले,  heart-beats 90 -95 ...100 वगैरेच्या जवळपास आले असतील. दोन ठोक्यान मधले अंतर अगदी कमी होऊन, हृदयाचे breaks fail- bill तर नाही ना होणार, असा पाणचट विचार पण येऊन गेला.
finally अड्ड्यावर येऊन ठेपलो.
14th feb चा सूर्यास्त, फेसाळलेला तो काठ कोणीतरी गुलाल उधळल्यासारखा.
सूर्यबिंब कोणत्याही क्षणी नाहीसं होणार होतं.
हवेत गारवा क्षणागणिक वाढत होता.
आज अर्थात crowd नेहमीपेक्षा जास्त होता.
एक मोठासा rock बघून सर्वांनी ठिय्या मांडला. आता कोणत्याही क्षणाला तो येईल...mind preparation चाललेलं.
मी शक्य तितकं त्यांच्यात mix व्हायचा प्रयत्न करत होते. पण 'त्या'च्या  नसण्याने मला फरक नाही पडत, असं मी कितीही मोकळं वागून पटवून देऊ शकत नव्हते. प्रत्येकाच्या चेहऱ्यावरची smile जणू मला सांगत होती, 'अगं पुरे गं बाई, माहित आहे आम्हाला.'  मी formality म्हणून त्यांच्यात बसलेले, हे कोणी जर मला बोलले असते तरी मी ऐकून घेतले असते.
सूर्य केव्हाच तिथून पसार झालेला.
उरलेल्या गुलाबी निळ्या प्रकाशात नेहमी सारखा एकाकी असा तो, सगळ्यांपासून दूर लाटांचे तुषार झेलत अखेर दिसला बाबा.
मनातल्या मनात ३-४ flying kiss
'किती miss करायचं रे तुला...'
मनात आलेलं उठून जावं सरळ त्याच्याकडे आणि सांगून टाकावं सारं जे मनात आहे ते. जे होईल ते होईल. जास्तीत जास्त काय तो हो बोलेल किंवा नाही बोलेल. परत काळजात धस्स झालं. 'नाही' बोलला तर ....शुभ बोल मना...शुभ बोल...
तोच समोर येऊन बसला. नजरेनेच विचारलं मला 'कसा आहेस बच्चा?'
मी नजरेनेच म्हटले,'दमले रे तुझी वाट बघून'
त्याच्या एका भुवयीने उंचावून का असे विचारले...
मी मानेने म्हटले, 'काही नाही.....'

कसं समजावू त्याला आता.
खरच मग मलाच वाटायला लागतं, याच्या मनात तसं काहीही नसेल. मीच वेडी झालीय.
पण...एक मन सांगायचं 'अगदीच असं काही नसणार.....' त्याला मी आवडते...असं का वाटावं?
मला माहित आहे, ग्रुपमध्ये असताना तो माझी प्रत्येक प्रतिक्रिया note करत असतो.
त्याला सगळं सगळं कळत असतं... मी खुश आहे की माझा मूड उडालेला आहे.
मी शांत असल्यावर 'त्या'लाच जाणवतं. मस्करी चालू असताना मी हसतेय की मला राग येतोय, हे बघून तो परीस्थिती सावरतो.

माझ्या छोट्या छोट्या गोष्टी पण तो note करत असतो. 
त्याला माझ्या बऱ्याच सवयी माहिती आहेत. जसं की मी ओढणीच्या टोकाला गाठ मारून ठेवते... कधी कधी त्यात सुट्टे पैसे पण बांधते मी...माझ्या तळहातावर 'S' लिहिलेला असतो...बसमधून उतरल्यावर तिकीट मी फेकून देत नाही ते फोल्ड करून wrist -watch च्या पट्ट्याला अडकवते...  माझ्या बऱ्याच वाक्यांमध्ये 'hello' आणि 'ok' हे दोन शब्द असतातच. यासारख्या बऱ्याच गोष्टी त्याला माहिती आहेत.
कॅन्टीन मध्ये पण तो माझ्या समोरच्या खुर्चीवर बसतो. मी अगदी गरम किवा अगदी गार झालेला चहा नाही पीत हे त्यालाच का लक्षात रहाते?
अगदी एखादी केसाची बट मला त्रास देत असेल तर खुणेने मला तो तिला बाजूला करायला सांगतो.
टुटु कसा आहे? हे सुद्धा न चुकता तो विचारतो.
माझे सोमवार आणि शनिवार त्यालाच लक्षात राहतात. त्याला मी ज्या बसने येते त्याचे नंबर पण कारण नसताना ठाऊक आहेत(?)
जेव्हा जेव्हा माझी नजर त्याच्याकडे जाते, तेव्हा तेव्हा तो मलाच पहाताना दिसतो. तो माझ्याशी बोलत नसला तरी तो माझंच ऐकत असतो.

तो तसा आमच्या दोघींशी कमीच बोलतो. दिपुशी तर जास्त रफ बोलतो. म्हणजे तिला अगदी त्रस्त होऊन उत्तर देतो. माझ्याशी बोलताना त्याचा टोन थोडा soft वगैरे वाटतो. ते इतरांना जाणवू नये म्हणून कधी कधी खोटं खोटं माझ्याशी पण 'दिपुवाला'च टोन ठेवतो. पण मला राग-बिग आला नाही ना म्हणून confirm पण करतो.
तो क्लास च्या team चा captain आहे. मला गांगुली आवडतो हे पण त्याला माहित आहे. तो नसला की आभू 'captain की याद आ रही है क्या?? ' असं purposely विचारतो.

त्यादिवशी तर साखरपुढ्याचे पेढे मी समोर केलेले, पण ते दादाच्या साखरपुढ्याचे आहेत हे ऐके पर्यंत त्याने त्याला हात नाही लावला. त्याचा अर्थ काय होता?
शिऱ्या म्हणजे आमचा senior. त्याच्या ताईच्या लग्नाला पुण्याला म्हणून गेलेलो आम्ही सर्व. घरी उशीर होईल म्हणून सांगायला फोन करायचा होता मला. न सांगता त्यानेच त्याचा cell पुढे केला. मग माझं बोलून-बिलुन झालं. आणि cell त्याला return केला. थोड्या वेळाने दिपूच्या लक्षात आले माझ्या गालाला हळद लागलेली. तिने रुमालाने पुसत पुसत 'कशी लागली?' म्हणून विचारलेलं. तो तिथेच होता सर्व पहात. म्हणाला 'माझी हळद लागली' म्हणून. माझ्या पेक्षा तीच जास्त चकित झालेली. 'अरे म्हणजे ती आता cell वरून बोलली ना.  तो या खिशात होता आणि त्यात अक्षताही होत्या.' त्याने मग तिला असं सांगून सारवासारव केली. तिचे समाधान झालेले पण मला त्याने अजून एक हिंट मिळालेली.

एक ना दोन...किती तरी दाखले हेच सांगतात, तो पण माझ्याबद्दल विचार करतो.
पण यार, मला हे कळत नाही आहे 'तो विचारत का नाही अजून???'

मी माझ्या तंद्रीतच होते वाटते. कधी नव्हे ते माझ्या ग्रुपला शहाणपण सुचलं.
मी पाहिले की त्या rock वर फक्त तो होता आणि मी होते.
साक्षात तो माझ्या समोर बसून आज अगदी माझ्या नजरेला नजर देत होता. मला अवघडल्या सारखे वाटायला लागलेले. कारण मी कल्पना पण केली नव्हती की आज असं काहीतरी घडेल. आता खऱ्या अर्थाने मी गार पडलेले.
काय बोलू सुचेल तर शपथ. बराच वेळ असाच गेला.
मला काही ऐकू येईनासे भासायला लागलेले. जसं काही आमच्या आजू-बाजूला कुण्णी कुण्णी नाही. फक्त समुद्राच्या लाटांचा फेसाळलेला आवाज जाणवत होता.
''आज का शांत आहेस?'', शेवटी त्याने सुरुवात केली.
''असंच, काही खास नाही.'', मी म्हणाले.

तो थोडंसं सरकून माझ्या बाजूला येऊन बसला.
''मग काय केलंस आज?'' , त्याने विचारले.
''काही नाही'' ओठातच अडकल्यागत वाटत होते. घसा कोरडा खरच होतो अशावेळी. छोटी छोटी वाक्ये सुचायला पण efforts लागत होते.
"आज आला का नाहीस?", मी असं विचारल्यावर फक्त हसला.
इतका वेळ माझ्या कपाळावरून रेंगाळणारी ती एक बट त्याने त्याच्या हाताने बाजूला केली. आपसूकच माझ्या पापण्यांची उघडझाप झाली.
असे वाटत होते की आभाळ गच्च दाटून आलेय. केव्हाही बरसायला सुरुवात होईल.
त्याने माझा उजवा हात स्वतःच्या हातात घेत विचारलं, ''मला तुला काही सांगायचं''
माझ्या कपाळावरच्या आठ्यांना त्याने हलकीशी टिचकी मारली.
''तु काही विचारलंस मला आता?'', मी क्षणभर भांबावून गेलेले.
''come on ....बच्चा. तुला सुद्धा माहित आहे, मला जे सांगायचेय ते. Hey, by the way... तुझा हात किती गार आहे. ''
दीर्घ श्वास घेऊन तो शांतपणे म्हणाला, ''Now I have started liking you .''
येस्स्स..........., तो बोलला हे ?? मला विश्वास बसत नव्हता माझ्या कानांवर.
आता मला काही काही ऐकू येत नव्हते, लाटांचा आवाज पण.
मी कुठल्यातरी वेगळ्या जगात पोहोचलेले. अशी मनः स्थिती व्हायला पण नशीब लागते. आपण ज्याला like करतो, तो पण आपल्याला like करतोय, असं जेव्हा कळतं ते जे feeling असतं ना ..its really amazing यार ....
I have started liking you now हे वाक्यच फक्त कानात घुमत होते. मनात प्रार्थना करत होते की 'देवा, प्लीज हे स्वप्न नसू दे...प्लीज प्लीज प्लीज ....'
''बच्चा, काय झालं? मी तुला आवडतो का असे नाही विचारणार मी. मला जे माहित आहे ते समोर आहे. तुझ्या डोळ्यात नेहमीच वाचतो मी.''
मी अवाक होऊन बघत राहिलेले त्याला. तो क्षण तसाच धरून ठेवावासा वाटत होतं.
अचानक त्याला काहीतरी आठवलं वाटतं. खिसे चाचपत तो समोर उभा राहिला. त्याने एक हात पुढे केला. मला वाटलं आता निघायचं आहे. म्हणून मी पण उठले.
खिशातून त्याने एक चॉकलेट आणि गुलाब काढले. माझ्यासमोर एक गुडघा टेकत अगदी फिल्मी style मध्ये उभा राहिला.
मला थोडं अजून अवघडल्यासारखे वाटायला लागलेलं. मी आजू-बाजूला कोणी पहात तर नाही ना, म्हणून नजर टाकली. सारं जग स्वतःच्या धुंदीत होतं. आणि तितकासा उजेडही नव्हता. मला पण मग हिरोईन वगैरे असल्यासारखं फील व्हायला लागलेलं. ते सर्व स्वीकारताना माझा हात थरथरायला लागलेला.

"happy valentine day, माझा बच्चा"

''हे ऐकायला किती किती वाट पाहायला लावलीस रे ....तु खुप खुप वाईट आहेस... ...आज तु बोलला नसतास ना...मी तुला कधी कधी हो म्हटले नसते बघ...''
आवाज जड झाला आणि शब्द सुचेनासे झालेले.
माझ्या गालावरचा अश्रू त्याने अलगद बोटाने टिपला.
''खरच वेडू आहेस. डोळे पूस. घरी जायचं की नाही?''
त्याने वेडू म्हटलं की एकदम मी इल्लुशी पिल्लुशी होते.
आज पहिल्यांदा तो माझ्या घरापर्यंत आला. दादा कुठे आजू-बाजूला नाही ना, म्हणून मनात धाक-धुक वाटत होती.
आम्ही सोबतच चालत होतो. पण एकमेकांशी काही संबंध नाही याप्रमाणे.
आमची बिल्डींग यायच्या आधी एका कोपर्यावर त्याने टर्न घेतला.

टुटु बिल्डींगच्या दारातच होता. माझ्या पायात घुटमळत तोही घरात आला.
sandal काढता काढता दारातूनच एक परिस्थितीचा अंदाज घेतला. नॉर्मल वाटलं सर्व.
दादाला TV बघताना पाहिल्यावर जीवात जीव आला.

आई जेवायची थांबलेली. भेंडीची भाजी मी रोजच्या सारखी नाही खाल्ली ते तिला जाणवलं. म्हणून तिने घास-बीस पण उतरवून टाकला माझ्यावरून. तेव्हा मला समजलंच नव्हतं आई ने काय केलं ते. कदाचित आईला झोप पण लागली नसेल त्या रात्री.

झोप तर  मला पण  लागणं शक्य नव्हतं त्या रात्री तरी.
सारखं उठून बाहुलीशी तरी शेअर करावंसं वाटत होतं. मग चॉकलेटचं wrapper दोन तीन वेळा bag मधून काढून काढून पाहीलं. शेवटचं पाहून ते पैशांच्या पर्स मध्ये ठेवलं. भीती वाटली बाहुलीच्या हाताला लागलं तर सरळ ती कचर्यात फेकून बिकून द्यायची. rose तर  त्याला परत दिलेलं मीच. म्हटलं उगीच रिस्क नको, बाहुलीच्या हाताला लागलं तर?

आनंद ओसंडून वाहणं काय असतं ते कळत होतं त्यादिवशी. काय फील होतं कळत नव्हतं. लहानपणी दिवाळीच्या आदल्या रात्री अशी एक हूर-हूर असायची. एकदा पाकिस्तान विरुद्धच्या  match मध्ये शेवटच्या दोन balls मध्ये तीन रन्स करून आपण जिंकलेलो. अगदी तसंच काहीतरी फील करत होते. आभूच्या भाषेत मनात लाडू फुटत होते.
रात्रभर डोळे मिटूच शकले नाहीत. आपल्यामधून असं काहीतरी light वगैरे बाहेर पडतेय वाटत होतं.  आठवलं दुसर्या दिवशी रविवार. पहिल्यांदा रविवार नकोसा वाटलेला.
दिपुला फोन केला तर नेमकी ती बाहेर गेलेली. म्हणजे सोमवार शिवाय गत्यंतर नव्हते. आयुष्यात पहिल्यांदा सर्वात मोठा दिवस फील केलेला. but it was gr8 day of my life....really...!!!